I’m neither photographer nor photo blogger (but I can try, why not?!).  Pero  isa ako sa mga taong enthusiastic na humawak ng camera for documentary purposes especially kung ang kukunan ko ay about  travel, special events and VIPs.

But here’s the thing…

Mas na-appreciate ko ang sense ng photography noong mag-umpisa na akong mag-blog, scrapbooking, mag-travel at makausap ko si Itang (my lolo). Why?

Personal purposes ng Photography

1. Because sometimes you don’t need to explain happiness
2. In times of trouble, you need inspirations/reminder to feel that you are blessed
3. When you are alone, it’s easy to smile when you have evidences that you are (alone but) not lonely
4. And God is good , you have beautiful eyes  to see marvelous things

Blogging

1. Para sa mas alive na blog post
2. Mas marketable ang nais mong i-advocate like me
   1. Let’s Recycle!
   2. Let’s discover and promote interesting places in the Philippines!
   3. Let’s support Pinoy arts and culture!
   4. Let’s uplift our financial literacy! (dami rin pala ano?!)

Scrapbooking  purposes

<read na lang here>

Autobio-photography

No’ng cute na cute na pupil student (redundant lang) pa ako mahilig ako magsasali o isali sa mga school program. Wala akong kasamang ate, kuya, nanay, tatay sa mga ‘yon.  Sanay naman ako, kaya sanay rin ako na walang kukuha ng picture para sa performances ko. Galing-galing ko pa naman! Hehehe!

<Nabasa mo na ba ang monologue kong ito>

Nag-iba naman kapalaran ko nung high school at college, kasi may mga kaklase ako na mala- documentary reporters and cameramen. Kahit props at backstage kinukunan sumasama na nga lang ako sa mga background makunan lang… joke lang hehehe.

Kaya thankful ako kay classmate Jannah Mendoza at sa mga barkada kong sina Cherime at Grace, dahil may souvenirs pa ako nung umaarte, sumasayaw, kumakanta, kumakain ng apoy, at iba pang kabulastugan ko sa school. In fact, ‘yong isang picture ko na nanalo ako ng isang major award ay nanggaling sa kaklase kong lalake na nakaaway ko. Hayaan mo classmate, hindi ko inisip na crush mo ako at lalong-lalo na crush kita.

From still camera to digital cam

Naalala mo pa ba ang pagbili ng film, battery at pagpapa-develop. Tapos sasabihin sa iyo may error sa negative? Eh kuha mo pa naman ‘yon with someone? Magastos and time consuming din ‘yon, kaya thank you sa pagpasok ng digital cameras– super delete ng pangit at repeat-repeat ng nicer wacky shots.

Pero masaya rin ang paggamit ng still camera, may something dito na angat sa quality ng napo-produce ng digi cam. For me, okay ang generation ko (ako lang talaga?) kasi ‘yong latest innovation and major transition when it comes to photography ay nandoon. Buti na lang kamo ay naibalik din ang sigla kahit papaano ng polaroid.

Remember nanalo pa ako nito dito

Iyon nga lang hindi iyong magandang camera ang nahawakan ko na. In fact, ginagamit ko pa rin ang digi cam na ang screen ay parang laging naka-white balance.

 Pero I like landscape, panorama (o kung ano pang tawag dun) dahil feeling ko ay isa ito sa pinakamadali. Hindi kasi gumalaw ang subject  at ang kailangan mo na lang ay tamang lighting, angle at  pag-iisip.

“Capture this very moment”

My niece Rica

Pero more than sa ibang klase ng photography, talagang saludo ako dun sa mga concert/music, photo journalism or sports photography o ‘yong mga kagaya ng ganito na may kinalaman sa human interest. Iba kaya ang hirap na makakuha ka ng timing na maganda ang angle at mahusay ang quality ng shot. Kahit nga minsan na nakahinto ‘yong kinukunan mo, ‘pag wala kang madama na emosyon wala talaga. Sana bato na lang kinunan ‘di ba?!

Oh well sana next year my DLSR na ako, may nagsabi sa akin may improvement ang mga shots ko kailangan ko na raw mag-upgrade ?